Ik voel niks meer. Komt dat door trauma, hormonen of mezelf?
Soms komt het ineens binnen, soms sluipt het er langzaam in: dat moment waarop je je realiseert dat je wel dóórleeft, maar niet meer écht voelt. Je weet dat er iets is – verdriet, blijdschap, spanning, misschien zelfs liefde – maar het lijkt niet helemaal door te komen. Je hoofd weet het, maar je lijf blijft stil. Er zit een soort dofheid tussen jou en je gevoel, alsof het geluid op mute staat.
Veel mensen denken dan: er is iets mis met mij. Of: dit komt door de hormonen. Of: ik ben te veel bezig met nadenken. En heel eerlijk? Soms is dat ook zo. Maar meestal is het iets anders. Iets dat dieper zit.
Wanneer we langere tijd in overlevingsstand hebben geleefd – bijvoorbeeld door afwijzing, verwarring, trauma of niet gezien worden – dan bouwt ons systeem een soort demping in. Niet voelen was ooit functioneel. Het beschermde je tegen te veel pijn tegelijk. Maar als je later wél open wilt staan voor het leven, voor verbinding of voor wie jij geworden bent, dan lijkt die beschermlaag ineens een obstakel. Je wil wel, maar je komt er niet doorheen.
Soms speelt hormonale medicatie hierin ook een rol. Bijvoorbeeld bij transitie, overgang, medicatie bij ADHD of depressie. Het lichaam is zich opnieuw aan het uitlijnen, en dat kost tijd. Maar ook dan geldt: je gevoelswereld is niet verdwenen. Ze is alleen wat dieper ondergronds geraakt. En misschien is dat ook niet erg. Het betekent simpelweg dat je mag leren afstemmen op een subtieler niveau. En dat je opnieuw contact mag maken – zonder forceren, zonder haast.
Je hoeft je gevoel niet te fixen. Je mag het uitnodigen.
Je gevoel werkt niet op commando. Het opent zich niet als jij vindt dat het tijd is. Maar je kunt wel een bedding creëren waarin het zich veilig genoeg voelt om te verschijnen. Niet als overweldigende golf, maar als een eerste fluistering. Een kleine beweging. Een trilling die je misschien eerder zou hebben gemist. Daar begint het.
Oefening – zacht terug naar voelen
Zoek een plek waar je even niet gestoord wordt. Ga zitten of liggen, zonder afleiding. Leg een hand op je borst of buik. Sluit je ogen als dat prettig is.
Stel jezelf dan één simpele vraag: “Wat leeft er onder het oppervlak, op dit moment?”
Blijf ademen. Je hoeft niets te analyseren, niets op te lossen. Geef alleen ruimte. Misschien voel je iets heel kleins: een tinteling, een spanning, een herinnering, of juist niets. Ook dat is
oké.
Zeg dan in stilte tegen jezelf: “Ik ben hier. Ook als ik niets voel. Ook dat mag er zijn.”
Blijf een paar minuten bij deze intentie. Daarna open je je ogen weer. Je hoeft niets te snappen. Je hebt je gevoelslaag laten weten dat je beschikbaar bent.
Je bent niet kapot – je bent aan het ontdooien
Emotionele afvlakking betekent niet dat je gevoelloos bent geworden. Het betekent dat je ooit iets hebt meegemaakt dat te veel was voor dat moment. En dat je nu, langzaam maar zeker, klaar bent om alsnog te voelen wat eerder geen ruimte kreeg. Dat is geen falen. Dat is heling.
Als je merkt dat je hierin begeleiding wilt, weet dan dat je bij mij welkom bent. In een reading, therapeutische sessie of QHHT kijken we samen naar wat jouw systeem nodig heeft om weer te openen. Altijd op jouw tempo, afgestemd en veilig. Je kunt zelf een afspraak plannen via www.heelde.org
Tags:
emoties, emotionele afvlakking, trauma, voelen, hormonen, zelfontwikkeling, spirituele groei, innerlijk werk, readings, QHHT, therapeutische sessies, Heelde, Hilde Verhoef, transformatie,
zelfzorg, overlevingsmechanismen, depressie, transitie, overgang
Reactie schrijven