
Soms ontmoet ik mensen in een sessie die iets met zich meedragen wat moeilijk in woorden te vangen is. Een verlangen dat niet te herleiden is tot een gebeurtenis, een persoon of een plek hier op aarde. Het is een diep, stil heimwee. Niet naar een land of een ouderlijk huis, maar naar een andere trilling. Een andere wereld. Een ander thuis.
Tijdens een recente QHHT-sessie begeleidde ik een vrouw die deze vorm van heimwee al haar hele leven kent. Ze functioneert prima. Ze zorgt voor haar kinderen, werkt, heeft vrienden. En toch is er altijd die ondertoon van niet werkelijk hier zijn. Van iets missen. In de sessie kwam ze in een volledig andere realiteit: een wereld van waterwezens, van licht, trilling, transparantie. Daar voelde ze zich thuis zoals ze zich op aarde nog nooit had gevoeld.
Het moment dat zij zich die wereld herinnerde, gebeurde er iets heel bijzonders. Haar lichaam ontspande. Haar hartslag vertraagde. Ze ademde dieper. Het was alsof haar ziel eindelijk weer even mocht landen in herkenning. Niet omdat ze daar naartoe wil vluchten, maar omdat ze zich ineens herinnert waar ze vandaan komt. En dat verandert alles.
Heimwee naar een andere planeet of dimensie klinkt voor sommigen misschien als een fantasie, maar voor veel mensen die ik begeleid is het een terugkerend thema. Het gaat niet om escapisme of niet willen aarden. Het gaat juist over het erkennen van de diepe disconnectie die veel oude zielen voelen in deze wereld. Het is een zielspijn die niet met therapie of praten oplost, maar die pas verzacht als er erkenning komt. Ja, jij komt van een andere trilling. Ja, jij mist iets wat hier niet tastbaar is. En nee, dat maakt je niet vreemd. Het maakt je wakker.
Wat ik steeds vaker zie, is dat dit soort heimwee zich vermomt als depressie, als fysieke uitputting, als een gevoel van ontheemd zijn zonder duidelijke reden. Maar zodra we dieper gaan, blijkt dat deze mensen zich hun herkomst herinneren. Een veld van liefde, eenvoud, licht. En hun hele lichaam schreeuwt eigenlijk: ik wil terug. Toch is dat niet de bedoeling van dit leven. De uitdaging ligt juist in het hier zijn. In het leren wonen op aarde zónder jezelf kwijt te raken. In het herinneren wie je bent, en die trilling leven – hier, in deze wereld.
Tijdens de sessie kreeg deze vrouw van haar hogere zelf de boodschap dat ze niets hoeft te doen met die herinnering, behalve hem toelaten. Niet opnieuw zoeken, niet proberen terug te keren. Alleen maar erkennen dat ze een brug is tussen werelden. Dat ze hier is om haar trilling mee te brengen, niet om hem te verbergen. En dat ze juist via haar lichaam, haar ademhaling, haar dagelijkse keuzes een nieuwe bedding kan bouwen voor haar ziel.
Als jij dit herkent – dat heimwee, die diepe zielsvermoeidheid, dat niet werkelijk landen in je leven – weet dan dat je niet gek bent. Je draagt een herinnering aan een werkelijkheid die voor anderen onzichtbaar is, maar voor jou voelt als de enige echte. En misschien is jouw taak niet om terug te keren, maar om dat thuis hier een vorm te geven. In hoe je leeft, hoe je werkt, hoe je liefhebt. In wie je bent.
In mijn praktijk werk ik met QHHT-sessies, zielgerichte readingen en holistische helingsvormen die je kunnen helpen om de brug te slaan tussen daar en hier. Tussen je oorsprong en je huidige bestaan. Je bent niet verdwaald. Je herinnert je alleen iets dat je lang vergeten was. En het is tijd om dat weer toe te laten. Voor sessies of informatie kijk op www.heelde.org
Reactie schrijven