Je plek innemen in je familie: samenwonen met je ouders als volwassene
In mijn praktijk zie ik het steeds vaker: volwassen mensen, soms al met een gezin, die weer bij hun ouders intrekken. Of jongvolwassenen die noodgedwongen langer thuis blijven wonen. Niet alleen uit persoonlijke keuze, maar ook omdat het praktisch niet anders kan. Woningnood, stijgende huurprijzen, het wegvallen van een partner, mantelzorgsituaties — allemaal redenen waardoor generaties onder één dak leven.
Wat mij daarbij opvalt, is hoe sterk dit thema mensen raakt. Want samenwonen met je ouders als volwassene is niet alleen een praktische kwestie. Het roept vaak diepere gevoelens op. Je plek als dochter of zoon wordt weer voelbaar, net als oude patronen en familiedynamieken die je misschien allang dacht achter je gelaten te hebben.
De basisvraag die ik mensen vaak stel, is: op welke plek sta jij nu in het systeem van je familie?
Wanneer je als volwassen vrouw of man bij je ouders woont, ontstaat er gemakkelijk verwarring in die plek. Misschien merk je dat je voor je moeder of vader gaat zorgen, meer dan je lief is. Of juist dat je weer in oude kinddelen schiet en je klein gaat maken, zonder het door te hebben.
Voor jongvolwassenen geldt iets soortgelijks. Blijven wonen bij je ouders uit noodzaak is iets anders dan blijven hangen in een kindrol. En juist in deze tijd, waarin het zo moeilijk is om zelfstandig een woning te vinden, zie ik hoe belangrijk het is om hierover bewust te worden.
Je plek innemen betekent: erkennen dat jij hun kind bent, ook al ben je volwassen. Maar het betekent óók je eigen grenzen voelen en benoemen.
Een paar herkenbare thema’s die vaak terugkomen in sessies hierover:
-
het gevoel gevangen te zitten tussen loyaliteit en behoefte aan vrijheid
-
spanningen rondom geld, huishouden en verantwoordelijkheden
-
schuldgevoelens bij het uitspreken van eigen wensen
-
angst om te veel te geven, jezelf te verliezen in zorg of aanpassing
-
het missen van ruimte voor een eigen leven, een eigen relatie
Wat hierin systemisch van belang is, is helderheid. Je moeder of vader blijft jouw ouder, ook als jij nu degene bent die sterker of zelfstandiger lijkt. Wanneer die rollen te veel verschuiven, kan het bij beide partijen gaan wringen. En op energetisch niveau zorgt het ervoor dat jouw levensstroom minder vrij kan bewegen.
Juist bij wonen onder één dak is het daarom belangrijk om regelmatig stil te staan bij vragen zoals:
-
waar stop ik met dochter of zoon zijn en begint mijn eigen leven?
-
hoeveel ruimte maak ik voor mezelf, letterlijk en figuurlijk?
-
durf ik mijn eigen behoeften uit te spreken, ook als die haaks staan op die van mijn ouder(s)?
-
ben ik nog vrij om een eigen relatie, werk of toekomst vorm te geven?
In mijn sessies werk ik met systemische opstellingen en energetische begeleiding in de vorm van een reading, om deze lagen zichtbaar te maken. Het is niet altijd een kwestie van direct verhuizen of grote beslissingen nemen. Soms is het genoeg om innerlijk je plek weer in te nemen, grenzen aan te geven, en oude loyaliteiten los te laten die je nu niet meer dienen.
Voor jongvolwassenen speelt bovendien nog een extra laag: de stap naar zelfstandigheid kan langer duren dan je zou willen. Woningnood is een realiteit, maar dat betekent niet dat je in alle opzichten ‘klein’ hoeft te blijven. Je kunt leren om binnen de bestaande situatie je eigen energieveld sterker neer te zetten, verantwoordelijkheid te nemen voor je eigen emoties en keuzes, en kleine stappen te zetten richting zelfstandigheid.
Als dit thema jou raakt — of je nu zelf bij je ouders woont of als ouder je kind langer thuis hebt — dan kijk ik graag met je mee. Vaak is er maar één sessie nodig om helder te krijgen waar het schuurt, waar de plek opnieuw ingenomen mag worden, en hoe je jouw eigen leven weer in beweging brengt.
Je vindt meer informatie over sessies, readings en opstellingen op www.heelde.org. Het is nooit te laat om je eigen plek in te nemen, met liefde voor je ouders én met liefde voor jezelf.
Reactie schrijven