Aan het kortste eind trekken, au!!!

Ken je dat gevoel? Het gevoel van aan het kortste eind trekken? Dat overkwam mij onlangs toen ik besloot mijn bedrijf te vernieuwen en te investeren in een online trainingsomgeving. Een flinke stap voor mijn bedrijf, met een bijbehorend kostenplaatje. Toch voelde ik: dit is nodig. Dit is de tool die mij helpt om mijn kennis en ervaring breder te delen en anderen een manier te geven om te leren op hun eigen tijd en tempo.

En toen, drie dagen na de aanschaf, kwam ik erachter dat dezelfde omgeving nu voor de helft van de prijs beschikbaar was. Serieus… dat was een pijnlijke “au.” Een beetje als een tik tegen je ziel, de verwachting gebroken door een onverwachte gebeurtenis. Wat je dacht dat een weloverwogen, perfecte timing was, blijkt achteraf toch een stukje onverwachte frustratie met zich mee te brengen.

Natuurlijk probeerde ik nog om die korting alsnog te krijgen. Het voelt zo logisch, toch? Je zit in je proefperiode, het product is letterlijk net aangeschaft, waarom zou het dan niet kunnen? Helaas – de klantenservice van het platform bleef stellig. Geen korting, geen tegemoetkoming. Niets. Nog een “au” erbij.

Daar stond ik dan, met mijn innerlijke cocktail van boosheid, teleurstelling, frustratie en het gevoel van oneerlijkheid. Maar wat doe je dan? Wat doe je op die momenten dat je het gevoel hebt dat je even aan het kortste eind trekt?

Ik besloot naar binnen te keren. Wat voelde ik? Boosheid, teleurstelling, irritatie en een zucht naar rechtvaardigheid. En ergens voelde ik ook dat ik op zoek was naar controle, naar het herwinnen van een stukje zekerheid. Het maakte me bewust van hoe belangrijk het voor me is om waarde te krijgen voor wat ik investeer.

Ik besloot mijn blik te verzachten. Want soms trek je gewoon aan het kortste eind. Het is de realiteit van het leven. Of zoals ik het mijn cliënten vaak vertel: de situaties die ons raken, raken ons niet zonder reden. Er zit altijd een boodschap achter. En wat was de boodschap voor mij hier?

Ik kon nu kiezen. Ik kon vast blijven houden aan mijn teleurstelling en boosheid, het gevoel dat ik iets verloren had – of ik kon het omarmen als een les. Een les in loslaten, in vertrouwen dat zelfs dit korte eindje misschien toch een klein puzzelstukje vormt in het grotere plaatje van mijn bedrijf. Ik kon mijn eigen woorden toepassen: niets gebeurt zomaar, alles heeft een reden, en vaak zien we die pas achteraf.

Is de pijn weg? Nee, die is er nog. Het steekt nog even. Ik voel het als ik mijn account open of wanneer ik denk aan wat ik anders had kunnen doen. Maar ik kies ervoor om verder te kijken, om deze ervaring te laten zijn wat het is. Een levensles. Een herinnering dat niet alles maakbaar is, en dat ook het ongemak ons iets kan leren.

Misschien herken je het, dat moment van vastlopen in je eigen emoties, van het kortste eind trekken. Ik geloof dat we allemaal die momenten hebben. Momenten waarin we gedwongen worden om te reflecteren, los te laten en opnieuw richting te kiezen. En hoe pijnlijk ook, het brengt ons vaak dichter bij onszelf, bij wat er werkelijk toe doet.

Soms trek je aan het kortste eind. En dat is oké. Het doet pijn, maar de tijd heelt dat wel. Dat zeg ik niet alleen voor mezelf, maar voor ons allemaal.